Irene Pérez Pintos, entrevista n’ «A Nosa Terra»

Irene Pérez Pintos, a autora de Etiqueta para tod@s, é entrevista por  A Nosa Terra. Unha entrevista, preparada por Eva Estévez, na que se salienta que «saltarse algunhas normas non é pecado, tal e como se desprende da lectura de Etiqueta para tod@s (Xerais), un manual non de ‘boas’, senón de ‘regulares’ maneiras, no que Irene Pérez Pintos reflexiona en clave de humor, sobre a necesidade de ter un bo comportamento para gozar dunha ‘agradábel’ convivencia social».

María Xosé Queizán

María Xosé Queizán protagoniza hoxe unha ampla reportaxe de Faro de Vigo na que Fernando Franco fai un interesantísimo percorrido pola súa traxectoria biográfica e literaria. Así mesmo, María Xosé Queizán publica esta semana n’ A Nosa Terra unha columna de opinión sobre Prostitución: clientes e outros homes, libro das sociólogas Águeda Gómez Suárez e Silvia Pérez Freire.

Entrevista a Gonzalo Moure

César Lorenzo Gil entrevista n’ A Nosa Terra ao escritor Gonzalo Moure a raíz da publicación d’ A porta de Mayo.  Reproducimos algúns fragmentos dunha conversa moi interesante, onde Moure anuncia que acaba de rematar a súa primeira obra en galego:

Como foi que A porta de Mayo estea en galego –en tradución de Santiago Jaureguizar– e non na lingua orixinal, o castelán?

Este libro ten unha historia singular. Hai 16 anos Tina Blanco, Jaureguizar e máis eu iniciamos un xogo literario que consistía en escribir tres versións sobre o enigma de quén estaba soterrado nunha misteriosa campa na casa da miña familia. Pouco despois Jaureguizar empezou a traballar en El Progreso e distanciámonos os tres. A historia quedou aí e foi tomando outra cor. Converteuse nunha reflexión sobre a miña familia, en cuxa historia está lonxanamente baseada, e cando estivo acabada tanto Tina coma min sabiamos que era un libro distinto. Jaureguizar, para “sentirse” dentro do proxecto, ofreceuse para traducila ao galego e buscarlle editor. Pareceunos fantástico porque é unha novela moi galega e de momento non temos présa por editala en castelán. É un libro que precisa tempo, de ciclo lento, complexo, implacábel e esixente co lector.

Definiríao como unha deconstrución da memoria?

É unha historia real metabolizada. Hai certos aspectos da miña familia que literariamente son máis potentes que na novela pero non me considerei con dereito a publicalos. Noutros casos hai só imaxinación. Por exemplo, na novela fálase de que a orixe da familia é un cabaleiro irlandés que chega a Galiza por erro no século XII. Na realidade, o “náufrago” era un baixo nobre asturiano do século XV. Pero na altura de empezar a novela, viaxaramos a Eire para buscar as orixes do meu apelido materno, Trenor, que si é irlandés e pensamos que xunguir Irlanda con Galiza daríalle máis potencia ao relato.

“Cita co Xerais”, comentario de Perozo

Xosé Antonio Perozo publica n’ A Nosa Terra un comentario agarimeiro sobre os Premios Xerais.

A débeda que a cultura galega ten con Edicións Xerais de Galicia queda compensada cando escoitamos a Manolo Bragado falar das cifras millonarias de libros editados e vendidos ó longo da historia da editorial. Xerais ten o privilexio de ser a primeira industria cultural do libro en galego, e de ser o proxecto que conseguiu sacar a literatura galega do gueto do voluntarismo elitista e do complexo de cultura de resistencia do pasado. Apareceu no momento histórico oportuno para facer historia e sementar futuro. O paso do tempo certificou o acertado da iniciativa e o que representa como motor para outras moitas empresas que se miran no seu espello. Teño dito que unha cultura sen industria cultural é unha cultura morta, porén, algo tan elemental custou que penetrase no tecido da Galicia que viña de sufrir a ditadura e o desprezo da lingua galega. Xerais foi a primeira pedra do edificio actual e hai que recoñecelo.

E así acontece cada ano na peregrinación que facemos á illa de San Simón na convocatoria dos Premios Xerais. Outra iniciativa pioneira consolidada, que xa é a cita máis senlleira do mes das letras galegas, por riba doutras que naceron e esmoreceron diante da falla de seriedade e dun proxecto cultural solvente. Os Xerais marcan cada ano tendencias na escrita da novela e da literatura infantil e xuvenil galegas, por riba dos intereses editoriais propios doutros premios. Da solvencia e independencia dos seus xurados tivemos este ano unha mostra contundente cando dous deles sorprendéronse premiando dúas obras de Rosa Aneiros. Unha excepción que confirma a solvencia da autora e dos Xerais.

Xerais inicia a transición ao libro electrónico

Recollemos as informacións publicadas, até o momento sobre a transición emprendida pola editorial cara o libro electrónico.

• “Xerais inicia a transición cara o libro electrónico” (Vieiros).
• “Xerais presenta a súa estratexia cara o libro dixital” (culturagalega.org).
• “Deixaremos de editar libros para editar contidos” (A Nosa Terra diario).

Ramón Nicolás, entrevistado por «A Nosa Terra»

Ramon Nicolás, autor de Conversas con Celso Emilio Ferreiro, é entrevistado por Lara Rozados para A Nosa Terra. Recollemos algúns fragmentos dun texto moi interesante:

Que evolución persoal e ideolóxica atopamos no Celso Emilio que responde a estas entrevistas?

Manexei sobre todo entrevistas dos 60 e dos 70. Había algunhas previas, pero notábaselles certa modulación das preguntas e mesmo certa autocensura. Percíbese unha evolución salientábel cando volve de Caracas, e non agocha a acedume. El sentiuse exiliado, o seu non foi unha migración: a situación en Vigo era imposíbel de manter. Os seus proxectos eran botados abaixo por presións policiais, pinchábanlle o teléfono… O seu foi exilio.

[…]

Descubrimos un Celso Emilio pouco abordado: o ensaísta, en concreto como biógrafo de Curros.

Totalmente, é unha faceta en que cumpría afondar máis. Amais de estudar a Curros, ten escritos de carácter político que darían para máis dun libro, dende a súa posición claramente arredista de preguerra até a clandestinidade, sobre todo en Venezuela, el foi un pensador e ideólogo que achegou, a través de pequenos artigos, reflexións moi claras. E tamén foi moi afeccionado aos libros de historia. Hai anos dei a coñecer unha serie de artigos publicados en Faro de Vigo, nun libriño editado en Xerais (Semblanzas, crónicas e artigos de Celso Emilio Ferreiro), e aínda queda bastante del por publicar, sobre todo de preguerra (cando escribía en Guieiro, das Mocidades Galeguistas).

«Para seguir bailando», adianto da crítica de Eyré

Xosé Manuel Eyré adianta no seu blog a crítica que enviou A Nosa Terra de Para seguir bailando, o libro de F.X. Fernández Naval. Reproducimos o texto:

Está xa na rúa a nova achega de Francisco X. Fernández Naval, que neste caso escolleu o formato da narrativa breve. Os dez traballos de que consta este título deixan ben claro o dinamismo deste formato narrativo, ou, o que é dicir o mesmo, patentizan a ansia de liberdade das ataduras xenéricas por parte do autor. Se o conto se entende como o despregamento dunha estrutura pechada na cal o narrador sabe, cando inicia a narración, como vai ser o seu remate (fronte ao relato, no cal as fronteiras, tanto de inicio como de peche, se manteñen abertas), aquí o autor demostra un absoluto dominio da historia contada mais deixa a porta aberta para que o lector non o interprete así senón como un fragmento de realidade. Algo así como o os elos dunha cadea. Cada un deles representa é unha estrutura autónoma e pechada, mais todos forman parte dunha macroestrutura con sentido propio. Mesmo non sería raro pensar que Para seguir bailando é unha novela, unha novela fragmentaria sobre o noso tempo. Pois a sucesión de elos, ou fragmentos ou relatos, tamén convida a esta a esta perspectiva, sobre todo porque a sociedade retratada nos contos-elo-fragmentos sempre é mesma. A vontade experimentalista está presente en todos os relatos e nunca se abandona, notándose máis nuns relatos ca noutros e sobre todo a medida que se vai lendo, porén non é ese afán o que guía ao autor, porque a finalidade primordial para o autor é retratar a sociedade, unha sociedade en certa maneira intemporal mais que podemos moi doadamente identificar coa actual, sabendo que o termo actual designa un momento da historia con fronteiras abertas tamén, vivímolo, xa comezou e non sabemos cando realmente vai botar o fecho.
…………………….

Como libro de relatos que é, a variedade é unha das súas características. Inclusive en canto á calidade da redacción, na que por veces se observan deficiencias, pouco coidado. E tamén como libro de relatos que é, ofrece dúas posibilidades lectoras: a de cada relato en si, lectura illada, e a de todos os relatos en conexión. Ningunha é mala, nunca unha lectura é mala, mais a primeira resulta deficiente, empobrecedora, e só a segunda se pode dicir que sacia todas as sedes, máis ben inicia ese proceso que, igual que no coñecemento de calquera de nós, nunca remata.

Entrevista a Ana Iglesias

A Nosa Terra publica esta semana unha entrevista a Ana Iglesias, a sociolingüista autora de Falar galego: “no veo por que” e coautora dos libros de Lingua e Literatura de 1º e 2º de Bacharelato de Xerais. Na conversa abórdanse algunhas cuestións de actualidade como a polémica arredor da iniciativa de derrogar o decreto de fomento do galego no sistema educativo.

Entrevista a Benedicto

Foto Paco Vilabarrros

Mar Barros entrevista a Benedicto García Villar para as páxinas d’ A Nosa Terra, con motivo da aparición de Sonata de amigos.

«O Globo de Shakespeare», adianto da crítica de Eyré

Eyré adianta hoxe no seu blog dous parágrafos da crítica que preparou para A Nosa Terra sobre O Globo de Shakespeare, a novela de Jaureguizar gañadora do Premio Terra de Melide:

Desde que Xosé Carlos Caneiro publicara Ébora (Xerais, 2000) poucas veces me divertín tanto lendo unha novela. Tentado estou de botar contas, polo menos dalgún título de Bieito Alonso, por iso da xustiza comparativa. Mais non o vou facer posto que a finalidade do aserto non é outra que comezar esta crónica letresca evidenciando a carcaterística máis notábel da última novela de Jaureguizar, e Premio Terras de Melide 2008, intitulada O globo de Shakespeare. O globo de Shakespeare posibelmente sexa, tamén, a novela máis completa deica o momento manifesta na imaxinativa e indómita escrita do autor nado en Bilbo. A única chata, esa redacción descoidada, descoidada e típica non só en Jaurgeuizar senón en máis, infortunadamente en máis autores. E que deixa como resultado segmentos como a seguir: “Alegara que a bolsa en Galicia que cobraba era breve”  (175) ou “Celia Mandiás entrou na sala do pazo levando unha bandexa para a cea de Leandro sen darlle fala para non desconcentralo” ( 179). Que, de cando en vez, aquí ou acolá segundo o azar depare, incomodan o seu, sobre todo ao lector que ame e estime a literatura como a arte da palabra. Algunha vez o temos comentado, para Jaureguizar a novela ven sendo máis “o cinema da mente”. E un, a verdade, cada día que pasa entende menos a ausencia de esmero nese aspecto, tanta preguiza, dado que, a fin de contas, a calquera lector ou escritor un chisco experiente lle mancan os ollos e tolle as aspiracións de medre na consideración como obra literaria

………………….

Tal é a virtude de historias como esta que nos relata Jaureguizar, manexando con habilidade o fíos da trama, dosificando esta deica precipitala nun remate apoteósico, tal como merece e demanda. O esquema é simple, e xa se sabe que o simple adoita ser efectivo. Gáñanos, no inicio, ao regalarnos esa galería de personaxes curiosas, estrañas e fortemente empáticas, inclusive as féminas- hai que estudar o papel da muller na narrativa de Jaureguizar, sobre todo comparando tramas para adultos e tramas para non adultos. Personaxes do mundo de Shakespeare e personaxes do mundo actual, confundidas. Introduce a trama, complícaa mentres incrementa as doses de paranoia, de delirio, e reserva parte das personaxes para que catalicen e precipiten o grande show final. Así de simple e efectivo, un esquema que ten moito de cinematográfico, concepción do retrato e concepción da escena. Porén, se indicamos onde radicaba a virtude, sáibase tamén que na mesma virtude está o seu teito de cristal, a fronteira. Cal é a utilidade da farsa literaria se a vida xa é en si unha farsa e, como na novela de Jaureguízar, tamén remata en traxedia? Non é pura evasión, pero esta pregunta debe facer reflexionar.

Jaureguizar entrevistado por «A Nosa Terra»

A Nosa Terra publica esta semana a entrevista que Lara Rozados realizou a Jaureguizar con motivo da publicación d’ O Globo de Shakespeare, a novela gañadora do Premio Terra de Melide 2008. Recollemos algúns fragmentos:

Esta novela, como outras súas, afonda no mundo do espectáculo. Que conexións hai entre literatura, vida e teatro?

É algo que me interesa moito: concibo a literatura como espectáculo, e máis nestes tempos en que temos a competencia da televisión, de internet, da Wii… Se unha persoa paga 16.50 por un libro, que, cando menos, se entreteña e o pase ben. Xa en Cabaret Voltaire achegábame ao mundo do espectáculo dende esa perspectiva, máis de sala. Tamén estiveron presentes o cinema, que reaparece nesta novela, o circo, n’As horas sucias...

Foto Pepe Álvez /AGN

A obra afonda tamén nas relacións humanas, sobre todo as de poder, de dominación.

Son relacións moi marcadas pola envexa, pola fascinación, aínda que existen relacións máis sentimentais. É unha ficción, e creo cousas que seguramente non existan, como xente que se prostitúe para non se sentir soa (aínda que si hai xente que recorre á prostitución por este motivo, e por iso lle dei a volta). Hai relacións de dependencia, como a de Sebe coa súa muller: por moi triunfador que pareza, non sería nada sen ela; tamén ela, pouco atractiva, ten envexa do seu éxito e outro tipo de dependencia con respecto a seu home; logo está Rosalía, que, na súa relación con Ricardo, é a parte da parella que si está no mundo. Ela rexéitao, pero non pode deixar de sentir certa fascinación por ese home tan divertido, e que ao tempo fai cousas tan absurdas. Ao cabo, toda a novela circula arredor das arelas que non se cumpriron, dos soños dos personaxes.

En que traballa agora?

Teño dous libros para a serie de Tintimán, un reporteiro de 15 anos que resolve misterios en varias cidades galegas. Os libros, que sairán en marzo, teñen que ver cunha investigación arredor dunha seita en Compostela e co roubo da coroa de Napoleón, esta última ambientada na Coruña. Tamén preparo dúas novelas, unha xuvenil e outra para público adulto.

Xosé Ramón Pena, entrevistado por «A Nosa Terra»

Xosé Ramón Pena, autor d’ A batalla do paraíso triste, é entrevistado polo semanario A Nosa Terra. Recollemos varios fragmentos do texto:

A batalla do paraíso triste, alén da contenda, ten que ver tamén coa «batalla» interior de cada personaxe?

Por unha banda, o de «paraíso triste» dio Antoine de Saint Exupèry de Lisboa (el viviu, con todo, moi pouquiño tempo alí). Pero si, eu puxéralle o título de «batalla» cunha dupla intención: por unha parte hai unha batalla entre as diferentes forzas que participan, pero tamén nos propios personaxes, nas súas contradicións: amor e desamor, traizón e lealdade…

E afonda na psicoloxía dos fascistas en relación con este condicionamento…

Se te fixas na xente da portada, en 1945 (de Horácio Novaes), teñen unha actitude triunfal, senten que acaban de gañar a guerra. Non sabían o que lles quedaba… O personaxe do maior Pimenta e seu fillo, nese senso, son os máis contraditorios. Falei con moita xente en Portugal que se comporta como Pimenta, ou como o fillo, que tenta xustificalo: “era o tempo de Salazar, non podías facer outra cousa…” Dende a nosa posición actual é doado xulgar como se comportaría a xente no contexto dunha ditadura, até onde podes vivir sen traizoarte a ti mesmo. Non se lle pode esixir a todo o mundo que sexa un heroe da resistencia. A cuestión é que Pimenta permítennos ver a verdadeira dimensión do fascismo, ou parafascismo, neste caso. Un fascista activo sería un personaxe dunha peza, pero Pimenta ten actitudes máis moderadas, que teñen que ver co franquismo sociolóxico. Sempre é así, os fascistas activos poden ser tres ou catro, pero por detrás hai millóns de persoas manténdoo.

«Xenaro e o misterio da mochila verde» recomendado no «Bule Bule»

Alba Piñeiro recomenda nas páxinas do suplemento «Bule Bule» d’ A Nosa Terra desta semana Xenaro e o misterio da mochila verde, a novela de Mar Guerra premiada co Merlín de literatura infantil deste ano. Reproducimos tan interesante recomendación:

A chegada dun novo alumno

A xornalista Mar Guerra vén de gañar o Premio Merlín de Literatura Infantil 2008 coa súa novela, Xenaro e o misterio da mochila verde. Cuxa definición por parte do xurado coma «un thriller psicolóxico» é de todo atinada. Trátase dunha historia actual que se desenvolve entre rapaces preadolescentes no colexio onde estudan e ao que acaba de chegar un novo alumno, que axiña esperta a curiosidade dos demais.

A concepción do libro, tanto na sua estrutura externa (vinte e tres capítulos) como na interna (argumento e perspectiva narradora a partir do protagonista), exerce unha atracción ao mozo lector ao sentirse identificado por unhas situacións, que lle son familiares, e estar contadas cunha linguaxe directa e chea de humor. Ao longo dos curtos pero intensos capítulos, Xenaro Conese Maiusculo e mais os seus amigos exercerán de detectives para descubrir o «misterio» agochado tras da gran mochila verde e o seu dono. Esta descuberta vai significar tamén un achado de coñecemento a nivel persoal, que lles permitirá entender as causas que levan a cometer certos actos e, sobre todo, a valorar o sentido da palabra amizade. As ilustracións realistas e vivas de Fernando Llorente están en sintonía co ton textual.

Manuel Lourenzo González, entrevistado por ANT

Lara Rozados entrevista para ANT a Manuel Lourenzo González, autor d’ O xardín das pedras flotantes, novela gañadora do Premio Xerais 2008. Recollemos varios treitos da entrevista:

Agora acaba de crear un blog (batume.blogspot.com). Daralle máis xogo aínda o formato dixital para a estrutura da novela… E para a interactividade.

Precisamente, esta é unha historia de historias que queda aberta para que os personaxes poidan saír e ter a súa propia vida. É unha obsesión miña que non haxa secundarios, senón que todos teñan entidade e merezan ser nomeados. O blog dá a posibilidade de que as portas estean abertas. Agardo que se dispare a creatividade e isto se converta nunha novela coral.

Interesante a aparición dun libro maldito, como o Necronomicón de Lovecraft, de Poe (no propio nome da protagonista, “Anabel”) ou Baudelaire. Ten querenza pola literatura fantástica e do Romanticismo?

Era necesaria para a entrada do fantástico. Depende do que cadaquén consideremos fantástico, pero a min atráeme moito, malia que era complicado nunha novela con fondo realista. Pero era necesaria esa mestura de diferentes niveis. Eu teño unha visión da realidade moi poliédrica, que abrangue o que vivimos como real, pero tamén os soños. A imaxinación tamén forma parte da existencia.

Achou o xardín das pedras flotantes?

O título veume dunha “revelación”, nunha visita a unhas covas moi coñecidas de León, as de Vallporquero. Arrodeado daquela natureza extraordinaria, veume a frase á cabeza, “estou nun xardín de pedras flotantes”, e de aí trasladeino á novela.

Como está a ser acollida a obra? Non se presenta doada, entre a súa extensión e a complexidade das subtramas…

Podo dicir con toda sinceridade que tiña certo temor no momento da súa publicación: é unha novela que pode parecer difícil de ler para quen busque algo máis suave. Tiña medo de que non tivese boa acollida, pero polo que comentei coa xente que a leu, gustou moito e a lectura foi amena.

Marilar Aleixandre, entrevistada por «A Nosa Terra»

Lara Rozados entrevista a Marilar Aleixandre, autora d’ A Cabeza de Medusa, Premio Fundación Caixa Galicia de literatura xuvenil, na edición desta semana d’ A Nosa Terra. Recollemos varios parágrafos:

A novela comeza “O día en que ía ser violada…” anticipando xa a base do conflito, pero despois vai moito máis alá do que se presenta como o drama inicial.

As verdadeiras aventuras son as que parten dun conflito: xa o fixen noutras novelas como A banda sen futuro, Rúa Carbón… Foi unha decisión moi consciente: non me interesaba centrar a novela na violación física, na máis obvia, que acontece ao comezo de todo. O que está por baixo é a contraposición entre a visión do patriarcado e a visión feminista dun conflito, e desta última tamén participan homes. Non quixen tampouco que fose maniquea, senón que na novela os rapaces tivesen tamén esa actitude feminista. O caso é que non é posíbel unha visión neutra: ou pensas que as mulleres “están en disposición de ser usadas”, como di a sentenza da Audiencia Provincial de Pontevedra, ou que teñen os mesmos dereitos cós homes, non existe neutralidade posíbel.

As protagonistas da novela, de feito, son dúas rapazas moi loitadoras. Faltan referentes xa non femininos, senón feministas, na literatura xuvenil?

Máis que as rapazas, é a profesora que discute na clase sobre as Metamorfoses de Ovidio: por que as mulleres violadas eran convertidas en oso, en xabarín, en porco, e Neptuno, Xúpiter e demais quedaban impunes? Ela suscita esa reflexión, achega un novo xeito de interpretar o mundo. Eu noto un cambio: eu son profesora na Universidade, e comprobei que nos últimos tempos están a cambiar as cousas. Pero acontece, tanto na narrativa como nos libros de texto, ás veces van por detrás da realidade.

Agustín Fernández Paz: «Non gosto dos tópicos na literatura xuvenil»

Foto Paco Vilabarros

Agustín Fernández Paz é entrevistado por Lara Rozados en A Nosa Terra. Agustín anuncia a aparición de Lúa de Senegal, un orixinal que entregou na editorial días antes da obtención do Premio Nacional e que sera publicado no vindeiro mes de marzo na colección Sopa de Libros. Recollemos algúns fragmentos significativos da entrevista:

Cal é a diferenza entre eses canons ou estándares da literatura xuvenil e o que vostede escribe?

Sempre tentei saír, máis ca dos tópicos, dos estándares: o meu concepto de literatura xuvenil non coincide co que entende a xente. Segundo Emili Teixidor literatura xuvenil é a que carece de complexidades formais para que a entenda un lectorado aínda en formación. E aí, clásicos como O vixía entre o centeo, de J.D. Salinger, A metamorfose de Kafka ou Baixo as rodas, de Herman Hesse, sitúanse no que eu chamo literatura de fronteira, cunha perna en cada lado. Baixo o paraugas da literatura xuvenil podemos ter unha mirada máis restrinxida ou ampla.

[…]

Cales son os seus proxectos?

O único que queda é o amor está xa traducida ao portugués e ao castelán, e agora van indo as traducións ao vasco e ao catalán. Por outra banda, rematei un novo manuscrito hai uns días: é un proxecto para abordar o tema da inmigración, a través dunha rapaza do Senegal que abandona o seu país, o seu contexto vital, e chega a outro onde non coñece nada. A novela ambiéntase en Vigo, do 18 de xullo, o día que ela chega, até o 15 de setembro, primeiro día de escola, e o tempo cronolóxico da novela vai guiándose polas fases da lúa. En todo ese proceso, entro nos interiores, nos sentimentos da rapaza, no seu progresivo coñecemento da nova realidade. Vaise titular Lúa de Senegal porque o único que ela recoñece como igual ao seu país é a lúa que ve no ceo.

Agustín Fernández Paz, Premio Nacional 2008

Agustín Fernández Paz foi o gañador do Premio Nacional de Literatura Infantil e Xuvenil 2008, co seu libro O único que queda é o amor. Recollemos algunhas das entrevistas e novas publicadas nos medios:

• «A miña obsesión é loitar pola dignificación da literatura xuvenil» (La Voz de Galicia)
• «O maior galardón son o lectores» (Galicia Hoxe)
• «Lenme os mozos e os adultos sen anteolleiras» (El Pais Galicia)
• «La literatura tiene que conquistarte el corazón» (Faro de Vigo)
• «Fernández Paz, Premio Nacional» (El Correo Gallego)
• «Agustín Fernández Paz gana el Premio Nacional de Literatura Infantil y Juvenil» (El Progreso)
• «Agustín Fernández Paz, Premio Nacional de LIteratura Infantil» (Diario de Pontevedra)
• «Agustín Fernández Paz gana el Nacional de Literatura Infantil» (La Opinión)
• «Agustín Fernández, Premio Nacional de Literatura Infantil con una obra en gallego» (La Región)
• «O Ministerio de Cultura premia a Fernández Paz» (A Nosa Terra)
• «O maior e verdadeiro premio, o inesperado: o aprezo dos lectores» (Vieiros)
• «Agustín Fernández Paz, Premio Nacional de Literatura Infantil» (Culturagalega.org)
• «Agustín Fernández gaña o Nacional de Literatura Infantil cun texto en galego» (Xornal.com)
• «Fernández Paz; premio nacional de literatura juvenil» (El País)
• «El nacional de Literatura Juvenil para Fernández Paz» (Público)
• «Agustín Fernández Paz gana el Premio Nacional de Literatura Infantil y Juvenil» (CNN+)
• «Agustín Fdez Paz gana el Nacional de LIteratura Infantil con una obra en gallego» (Diario de Sevilla)
• «Agustín Fernández Paz, premio Nacional de Literatura Infantil y Juvenil» (Revista Babar)

• “Agustín Fernández Paz admite ser “afortunado en premios”, pero resalta que “el mayor” proviene de los lectores” (europa press)
• “Fernández Paz, premio estatal de LIX” (Praza das Letras)

Xabier Paz, entrevistado por «A Nosa Terra»

Xabier Paz, o autor de Renacer, é entrevistado por A Nosa Terra. Reproducimos dous fragmentos:

Topei coa figura de Aretino que era escritor e tamén cos seus amigos: Sansovino, arquitecto, e o pintor Tiziano. Unha impresionante concentración cultural nun momento de por si brillante para a cultura. Intereseime neles, sen pensar nunha novela. Pero o máis sorprendente da viaxe de descubrimento (máis que obriga de documentación) foi o encontro coa filla de Aretino, Adria, da que se coñece moi pouco.

[…]

A figura do pai, Aretino, está moi documentada, non provocaba moitos estímulos para escribir. Aretino era un escritor profesional, talvez un dos primeiros da historia, escribía, editaba e publicitábase a si mesmo. Ten cartas famosas, comedias estreadas en Venecia, literatura relixiosa e tamén obras alcumadas de pornográficas. Fachendeaba de coñecer tan ben a corte do Papa de Roma como o mundo das criadas e das prostitutas. Quixen imaxinar como reaccionaria Adria, a filla, ante tantos estímulos, tanto familiares como sociais. Iso tamén me levou a unha reflexión moral sobre as normas e o ideal de vida. Nesta Venecia do XVI están activos xa moitos dos principais valores de hoxe.

«A caixa negra de Francisco Taxes»

Lara Rozados publica en A Nosa Terra unha longa reportaxe sobre Francisco Taxes con motivo da publicación da súa Obra dramática na nosa Biblioteca das Letras Galegas, editada polo seu fillo Xurxo.

«As mellores intencións»: eficacia sen alardes

Xosé Manuel Eyré publica no diario electrónico A Nosa Terra unha gabanciosa crítica da novela de Begoña Paz As mellores intencións, gañadora do premio Centenario do concello de Riveira. Recollemos o derradeiro parágrafo do texto:

As mellores intencións é unha novela breve moi dura, cruel e tenra á vez. Un discurso no que a tenrura e o amor, tratan de impoñerse, de seren o centro da vida, aínda que para iso teñan que reinventarse, que tolerar ao seu carón a presenza doutros seres movidos por obxectivos máis mundanos.

Miscelánea de textos breves

Xosé Manuel Eyré publica no diario electrónico A Nosa Terra unha crítica de Atracción total, o libro de Carmen Blanco publicado en Xerais Narrativa. Recollemos un dos parágrafos máis significativos do texto:

O uso da primeira persoa (hai protagonista) permite que moitos textos poidan ser considerados como microcontos, aínda que o lategazo final climático se dirixe á esfera emocional do lector, algo típico da poesía. Mais polo común son microrrelatos. A filiación poética, malia estaren escritos en prosa, é, en moitísimos casos, máis que evidente; en si, xa no nacemento eran poesía, outra cousa é como se manifesten, alén de que se bote man de recursos poéticos, sobre todo de repetición (onde o segundo membro, ademais de funcionar como intensificador debe evocar contraste). Polo demais hai textos que ben poden ser considerados microhistoria (salientamos aqueles que reivindican os nomes e figuras das mulleres dos represaliados, as historias oficiais adoitan pasar por riba deles moi inxustamente), noutros casos están moi próximos ao microensaio, a un microensaio no que á súa vez conflúen poesía e filosofía, de aí que os achemos como poéticos ou filosóficos.

Monzó e Pamies en galego

A Nosa Terra faise eco da noticia da próxima aparición en Xerais Narrativa das traducións dos libros de relatos máis recentes de Quim Monzó e Sergi Pamies.

Herminio Barreiro, entrevista

A Nosa Terra entrevista a Herminio Barreiro, a propósito da aparición de Recordar doe, as súas memorias escolares e universitarias. Recollemos a primeira respostas de Barreiro:

“Todo comezou nas clases que dou na Facultade de Santiago. Atendía unha promoción de máis de 700 alumnos que era imposíbel abarcar de xeito presencial. Así que tiña que encargarlles moitos traballos. Un deles foi o relato das súas memorias da escola primaria e secundaria. O resultado deu nuns textos fermosos que despertaron a miña nostalxia. Pensei que sendo moito maior ca eles, e vivindo na escola uns momentos tan decisivos como a posguerra e a ditadura franquista, sería aínda máis interesante recuperar eses recordos. Entón escribín, hai catro anos, un artigo para a revista Sarmiento, e desenterrei moitas cousas. O ano pasado decidín que era o momento de contar as lembranzas completas da miña vida estudantil. Pero non se trata só de facer memoria, senón tamén dunha crítica daquela escola que vivín.”

“A venus de cristal”, crítica de Eyré

Xosé Manuel Eyré publica no novo espazo de crítica cultural d’ A Nosa Terra Diario unha crítica da novela de Chelo Suárez A venus de cristal.

Manuel Rivas, entrevista en “ANT”

Manuel Rivas é entrevistado por A Nosa Terra con motivo da publicación d’ Os Grouchos. Recollemos algunhas das súas respostas:

“Cando pasan de ser textos soltos e se converten nun libro penso que abandonan o xornalismo para se converteren en relatos, non do hemisferio da imaxinación senón do da realidade, que é onde se garda toda a escrita xornalística. É por iso que eu prefiro definir este libro como memoria: memoria que sente, que está viva e que ri.”

“Desde o meu punto de vista, o humor é un elemento consubstancial á nosa forma de expresión colectiva. O humor galego é misterioso e libertario. Como escritor, coido que o humor nos axuda a saír da solemnidade e o aborrecemento. Cando escribo, poño a lidar o optimista e o pesimista que levo dentro, a ver que pasa. Gustaríame facer un tándem con Xosé Luís Franco Grande para darmos cada un a nosa versión da vida.”

“Para min, escribir supón unha gran responsabilidade. O escritor debe sentirse lector e ser consecuente con iso. A miña é unha posición de autoesixencia, tanto no xornalismo como na literatura. Cando me poño a escribir unha reportaxe fágoo coa mesma seriedade que cando escribo unha novela curta. É unha falacia pensar que algo é inferior por saír nun xornal e non nun libro.”

Suso de Toro presentou “Outra Galiza”

Suso de Toro presentou Outra Galiza nun acto celebrado no Club Internacional de Prensa de Santiago no que estivo acompañado do editor Manuel Bragado. Recollemos as primeiras referencias publicadas nos medios electrónicos:

• “Os galegofalantes somos tratados como inmigrantes” (Galicia hoxe).
• “A ‘Outra Galiza’ de Suso de Toro” (El Correo Gallego).
• “Suso de Toro. ‘Soy de los de Galiza con Z'” (El País Galicia).
• “Suso de Toro: ‘Este é un libro militante'” (A Nosa Terra).
• “De Toro cre que o cambio político en ‘Galiza’ non erradicou o ‘clientelismo'” (Faro de Vigo).
• “Suso de Toro: ‘o cambio en Galiza non erradicou o clientelismo'” (La opinión da Coruña).
• “Suso de Toro reflexiona en ‘Outra Galiza’ sobre los dilemas de la sociedad gallega” (EFE, Soitu).
• “Suso de Toro: ‘O maior cambio de Galiza foi apartar un poder político que parecía perpetuo'” (Galiciae).
• “Suso de Toro reflexiona en ‘Outra Galiza’ sobre el cambio político y critica que se mantengan políticas clientelares” (La Región).
• “O escritor Suso de Toro presentou o seu último libro no Club de Prensa” (ABC).
• “Suso de Toro presenta a súa percepción de Galiza nun libro novo” (Vieiros).
• “‘Outra Galiza’ de Suso de Toro” (MundoGaliza).
• “Son dos de ‘Galiza’ porque fixen galeguista con Castelao” (Praza das letras).

Entrevista a Jaureguizar

A Nosa Terra publica unha nova entrevista con Jaureguizar, a raíz da obtención do Premio Terra de Melide 2008 pola novela O Globo de Shakespeare, que editará Xerais no vindeiro mes de outubro.