«O recendo das mimosas» de Agustín Agra

Agustín Agra debuta na colección Xerais Narrativa cun libro de relatos, O recendo das mimosas.

Unha ducia de relatos forman esta primeira entrega de Agustín Agra en Xerais Narrativa, que se abre coa narración da irremediable metamorfose, que tras a subida das augas, converte ás protagonistas de “A tarasca”, de forma sucesiva en cobras, serpes, serpentas, e, finalmente, en cocas ou tarascas voadoras; e que se pecha con “Teseo no labirinto”, onde se convocan os protagonistas mitoloxía clásica. Entremedias, en relatos como “Os límites do inimaxinábel”, “Wünderbar” ou “O anel de Coleridge”, a irrupción dun elemento fantástico inesperado axuda a explorar fronteiras descoñecidas da realidade; noutros, como “Na caeira” ou “o Souto dos Gatos”, homenaxéase de forma explícita á memoria republicana; mentres que, finalmente, no relato “Xogando aos faraóns” ou, na case noveliña, “O chintófano”, a sátira política e o humor máis retranqueiro centran toda atención dunha engaiolante lectura.

O recendo das mimosas chegou esta semana ás librarías e será presentado en Noia no vindeiro mes de outubro.

As nosas novidades en “Libro Aberto” na TVG

Hoxe no programa Libro Aberto da TVG, que se emite hoxe ás 0:45 horas e que tamén se poderá ver  na G-2 (TDT) o luns 25 ás 23:30 horas, inclúese contidos referidas aos recentes lanzamentos de Xerais.

Ao comezo do programa, que se gravou nas instalacións da Fundación 10 de marozo, entrevístase a  Xosé Fernández Ferreiro, con motivo da aparición da súa décimo sexta novela, Tempo de centeo.

Despois abórdanse as etapas dun proceso de edición con motivo da publicación de Do orixinal ao libro. Manual de edición, obra de Juan L. Blanco Valdés que analiza este proceso e fixa, por primeira vez en galego, os termos propios da edición técnica.

Despois, o condutor do programa falará co escritor Xosé Francisco Fernández Naval, sobre o seu último libro Para Seguir Bailando, un conxunto de dez relatos nos que aborda temas como o abandono do medio rural, a corrupción, a memoria ou o abuso exercido sobre a muller.

Por último, na sección de crítica, Isabel Soto analizará a obra Quen matou a Inmaculada de Silva? de Marina Mayoral. Neste libro xuvenil aparece, como noutras obras da escritora mindoniense, o espazo imaxinario e simbólico de Brétema.

“Incertos”

Rubén Ruibal publica no seu blog unha anotación sobre Incertos, o libro de relatos de Antón Dobao. Unha memorable recomendación literaria.

«Para seguir bailando», crítica en «Faro da Cultura»

Francisco Martínez Bouzas publica no “Faro da Cultura” de hoxe o que constitúe a cuarta crítica de Para seguir bailando, o libro de relatos de F.X. Fernández Naval. Bouzas salienta que nestes dez relatos “o lector poderá detectar sen demasiados esforzos o ADN privativo de Fernández Naval como narrador”. Un libro que constitúe “unha persistente e témera pescuda da esencia da vida, do tempo vivido, reflectidos cos galanos dunha escrita cumprida e madura”.

“Para seguir bailando”, crítica en “lg3”

Anxos García Fonte publica en lg3 unha crítica de Para seguir bailando, o libro de relatos de F.X. Fernández Naval.  Un texto, do que recollemos o seu derradeiro parágrafo, que recibe ao libro con auténtico entusiasmo:

Para seguir bailando é un libro que se alimenta de temas moi presentes na actualidade do mundo que nos tocou vivir –a violencia machista, os abusos a menores, o abandono do mundo rural, a memoria histórica, a corrupción política, o fracaso dos movementos de liberación políticos nas sociedades posmodernas ou a internacionalización da cultura galega– no que o autor dá boa mostra da súa habilidade narrativa a través da multiplicidade de recursos utilizados e dunha pulcritude formal e lingüística digna de resaltar, precisamente por ser un aspecto frecuentemente descoidado en moitas edicións recentes. En definitiva, actualidade temática que convida á reflexión, habelencia narrativa e exquisito coidado da lingua literaria fan destes relatos unha proposta moi recomendábel para todos os públicos.

«Para seguir bailando», primeira crítica

Leo F. Campos publica en «Nós» suplemento de Xornal de Galicia o que constitúe a primeira crítica de Para seguir bailando, o libro de relatos de F.X. Fernández Naval.Recollemos un parágrafo dun texto que recibe de forma entusiasta o libro:

Chama a atención a redondez e simetría na disposición dos relatos que conforman Para seguir bailando (Xerais, 2009). Estamos diante dun libro compacto, interpretable como un todo narrativo, se non por razóns argumentais, si en virtude da estrutura que revela a disposición das súas pezas. Temos dous eixos espazo-temporais homónimos, “Contemporáneos I” e “II”, situados a dous contos do principio e a dous do final respectivamente, sobre os que pivota toda a obra. Entrambos falan da dialéctica urbano-rural dende puntos de vista complementarios. Antes, “Noite de pallabarro” e “Noite de cloroformo” encetan a obra dende os dominios da infancia e a primeira mocidade. O núcleo duro constitúeno os dous relatos que tratan a política actual dende ópticas outra volta complementarias: a resistencia armada (“O escriba e o comandante”) e a Administración do poder (“Ovos de serpe”). O núcleo brando constitúeno “A vida secreta de L.” e “A noite de Ith”, que pescudan, en contraste cos dous anteriores, no ámbito do privado, no primeiro dende dentro dos protagonistas e no segundo dende fóra. O colofón lévanos até Bos Aires e a idade madura con “Margot, a noite e un adeus” e “Para seguir bailando”.

Monzó en galego

Samuel Solleiro publica unha crítica sobre as traducións recentes de Quim Monzó ao galego, entre as que está Mil cretinos, preparada por Helena González e publicada en Xerais Narrativa.

F.X. Fernández Naval no «Diario Cultural»

F.X. Fernández Naval, autor de Para seguir bailando, foi entrevistado onte no Diario Cultural da Radio Galega. Aquí pódese escoitar a entrevista.

«Para seguir bailando», F.X.Fernández Naval

Fernández Naval regresa ao catálogo de Xerais con Para seguir bailando, un magnífico libro de dez contos. Para seguir bailando chegará ás librarías a vindeira semana.

Dez magníficos relatos constitúen este novo libro de Francisco X. Fernández Naval, que abre con “Noite de pallabarro”, a descuberta adolescente dunha realidade calada, silenciada, que alentaba e confundía un tempo sen memoria histórica; e que pecha con “Para seguir bailando”, un relato que amosa a condición fantástica do cotián nun xogo de múltiples caras, coma o espello de Rafael Dieste, como o reflectir dos cristais do espello. Entre medias, hai oito relatos que fixan os temas das obsesións persoais do autor: o abandono do medio rural, a inxustiza e a corrupción, o abuso exercido sobre a muller e o seu dereito a decidir sobre a súa vida e o seu corpo, o asombroso territorio da sombra ou a reflexión sobre a violencia. Algúns conectan directamente con obras anteriores de Naval pero, en definitiva, o que amosa este libro é a dimensión do ser humano que protagoniza unha existencia normal na que, ás veces, interfire o fantástico ou o azaroso, e sempre, por riba de calquera outra consideración, a certeza de que debemos seguir bailando neste xogo da vida que é, en definitiva, o máis firme valor que posuímos.

Foto cuberta: Maribel Longueira.

Xerais, novidades de marzo

No vindeiro mes de marzo Xerais publicara unha ducia de novidades.

No eido da edición literaria, na colección Xerais Narrativa aparecerán a novela Peaxes de Santiago Lopo e o libro de relatos Para seguir bailando de Francisco X. Fenrández Naval.

En Xerais Crónica publicaranse as Conversas con Celso Emilio Ferreiro preparadas por Ramón Nicolás Rodríguez.

Na serie Letras Galegas a novela de Daniel Ameixeiro Ramón Piñeiro. Os días ocultos.

En Xerais Manuais aparecerá Do orixinal ao libro. Manual de edición técnica de Juan Blanco Valdés.

Nesta entrada editorial da nova primavera particular importancia terá a edición infantil na que se publicará, dentro da colección Xerais Merlín  O sombreiro Chichiriteiro, o primeiro libro infantil de Manuel Rivas, ilustrado por Patricia Castelao.

Así mesmo, na renovada serie Merliño aparecerán catro novos títulos, encadernados en tapa dura: Pinga de chuvia de Ánxela Gracián, ilustrado por David Díaz Trigo; O arco da vella de Charo Pita, ilustrado por Xosé Tomás;  Dona Landra no río revolto de Alberto Varela Ferreiro e Baldrás, o xigante en Vilapedra, libro cedé de Iolanda Eiras, ilustrado por Francisco Bueno.

Por último, na serie de libros ilustrados publicarase Cabalos de vento, curros de pedra, froito da colaboración creativa entre o fotógrafo Xavier Teniente e o pintor Xosé Guillermo, recentemente falecido; e na de materiais didácticos Lingua e Literatura Galegas. probas de Selectividade 2009.

Poe, 200 aniversario

Hoxe, 19 de xaneiro, celébrase o 200 aniversario do nacemento ne Boston de Edgar Allan Poe. Mestre do relato curto, sobre todo de terror e misterio, tamén foi iniciador da novela policíaca e de misterio. Traballou como xornalista en varias publicacións de Filadelfia e Nova York. A súa querenza foi ser poeta, mais as necesidades económicas obrigárono a abordar o xénero da prosa. En 1847 morreu a súa dona e el mesmo caeu enfermo; a súa adicción ao alcohol e a súa suposta adicción ás drogas, testemuñada polos seus contemporáneos, puido contribuír a súa morte aínda novo en Baltimore, o 7 de outubro de 1849. Poe, loubado por escritores como Baudelaire, foi un amante da beleza e da perfección, e fixo da súa vida un reflexo da súa obra. Xerais ten no seu catálogo dúas das súas obras máis coñecidas, traducidas ambas as dúas para o galego por Alberto Avendaño:  O escaravello de ouro e outros contos, quizais os seus sete relatos de terror e misterio máis coñecidos e a novela As aventuras de Arthur Gordon Pym (tradución premiada polo Ministerio de Cultura e merecedora de entrar na Lista de Honra do IBBY en 200).

Agustín Fernández Paz, novas reedicións

Ao longo deste mes de xaneiro entran no almacén novas reedicións de diversos títulos de Agustín Fernández Paz: a terceira d’ O único que queda é o amor, o libro de relatos gañador do Premio Nacional de Literatura Infantil e  Xuvenil 2008; a vixésimo terceira de Cartas de inverno, un dos longseller da edición galega (acabou o pasado ano con 68.864 exemplares vendidos, dende a súa primeira edición na primavera de 1995); a décimo terceira de Aire Negro, que aparece revisada e con nova cuberta; a sétima de Corredores de sombra, novela editada hai apenas dous anos; e a sexta d’ A cidade dos desexos, o seu primeiro libro de creación, publicado hai agora vinte anos.

Agustín Fernández Paz agarda a aparición de tres novos libros que publicará Xerais ao longo deste ano 2009. A comezos da primavera,  Lúa de Senegal, novela para lectores de 10 anos en diante na colección «Sopa de libros», e A dama da luz, álbum que preparou co ilustrador Jorge Magutis. Xa despois do verán aparecerá na colección «Merlín», Valados. Os nosos parabéns a Agustín por esta magnífica xeira.

«Se comes un limón sen facer xestos», crítica en «Faro da Cultura»

Dolores Martínez Torres publica hoxe no «Faro da Cultura» unha crítica de Se comes un limón sen facer xestos, o libro de relatos de Sergi Pamies, traducido por Antón Dobao.

Xerais Narrativa, adianto de novidades 2009

Ademais da novela de François Bégaudeau, A clase, ao longo deste mes de xaneiro aparecerán outras dúas: Riofero de Xelís de Toro e Monbars o Exterminador de Hixinio Puentes, último Premio de Narrativa galego portuguesa Eixo Atlántico.

No mes de marzo publicaremos outras tres novidades na colección Xerais Narrativa: o libro de relatos Para seguir bailando de Francisco Fernández Naval, O ‘Salto do can, primeira novela do ferrolán Jorge Llorca e A vida do outro de Carlos G. Reigosa, a novela gañadora do Premio Torrente Ballester de Narrativa 2009,

A seguinte entrega do ano 2009 será o libro de relatos de Agustín Agra, O arrecendos das mimosas e as novelas de Santiago Lopo Peaxes e de Xosé Fernández Ferreiro Tempo de centeo.

Completarase a oferta narrativa do primeiro semestre coas novas entregas de Suso de Toro e Rosa Aneiros.

«Mil cretinos» de Monzó en «Culturas»

Ramón Nicolás publicou o 6 de decembro no suplemento «Culturas» de La Voz de Galicia esta crítica de Mil cretinos, o libro de relatos de Quim Monzó traducido por Helena González.

«Mil cretinos» ou o home que miraba pola fiestra

Rafael Fernández Lorenzo publica no Cartafol de libros unha crítica sobre Mil cretinos, o libro de Quim Monzó traducido por Helena González.

Monzó é escritor, tradutor e periodista, pero na súa ampla obra destacan sobre todo os contos e os relatos breves. Pasaron xa algúns anos dende que publicou o seu anterior libro titulado Splassshf, unha recompilación da súa extensa traxectoria narrativa. Reaparece agora coa obra Mil cretinos, acadando de saída o Premio de Narrativa Maria Ángels Anglada.
En Mil cretinos, Quim Monzó mira pola fiestra os balcóns e as tarandeiras da vida que abanean prendidas polas rúas de Barcelona, páxinas prendidas de estraños signos que non queren dicir nada máis alá do normal, do frecuente e habitual. As fiestras son os pulmóns e os ollos das casas, por elas respiramos e miramos, ata algunhas veces saltamos.
A escrita de Monzó en vez de axustar e encaixar convencionalmente a estructura da obra para que estea lista, preparada e finiquitada, bate nos metódicos mecanismos invertindo o proceso creativo, como un reloxo no que as agullas xiran ao revés, pero que rematan sempre con idéntico contido no mesmo final.
Nos relatos A chegada da primavera e O señor Beneset Monzó aborda con ironía e con certa retranca a lóxica dexenerativa das persoas, xogando coa inversión dos roles, de como os fillos pasan de ser os coidados para converterse en “coidadores”. Hai na súa escrita algo surrealista e paranoico, un xeriátrico imaxinario que se sacude as verbas e procura a saída dun labirinto que non ten entrada.
Pero é no relato titulado O corte onde este magnífico traballo acada, ao meu parecer con mestría unha perfecta simbiose entre o absurdo e o real.
A obra do finado Monterroso ten certa semellanza á de Monzó, de non ser pola ovella negra que demente pace polas grandes obras de Miró e de Picasso.
Qim Monzó, constrúe pequenos castellers que se erguen con palabras lixeiras nun mecánico proceso de ironía e acada aos poucos, cun espelido anxaneta os cumios dos relatos saudando sutilmente e con sarcasmo á multitude. Mil cretinos é unha fiestra pola que mirar o cotián, o insólito e excepcional da nosa existencia.

Le Clézio reeditado en galego

A Nosa Terra e Vieiros fanse eco da noticia da aparición da reedición de Mondo e outras historias, o memos día que o autor francés recibía o Premio Nobel en Estocolmo.

«Mondo e outras historias», reedición en Narrativa

Coincidindo coa entrega hoxe do Premio Nobel de Literatura a J.M.G. Le Clézio aparece a nova edición de Mondo e outras historias, desta volta publicado dentro da colección Xerais Narrativa.

En Mondo e outras historias, protagonistas de nomes exóticos (Mondo, Lullaby, Alia, Daniel Sindbad…), rapazas e rapaces que arelan experimentar toda caste de sensacións, descobren as súas propias fantasías grazas a viaxes que realizan a poder de imaxinación. Suxeridoras viaxes que nos levan a Barasali, Dahlar Kebir ou Hazaran, onde a luz, a cor, o sol, rexen as súas vidas que precisan saír ó mar, botárense ó mundo á procura dos seus soños. Son adolescentes, cos seus problemas, que procuran a natureza como elemento liberador. Segundo os seus tradutores galegos, Raquel Villanueva e Valentín Arias, os textos de Le Clézio posúen un «raro poder», o don poético de abolir as fronteiras, todas as fronteiras, as que separan ao home das cousas, as que separan as cousas entre si, e tamén as fronteiras do home dividido, separado en compartimentos estancos no seu propio existir. «Este escritor, tan nostálxico ás veces, representa a vida de hoxe, lamenta a destrución da natureza, a proliferación das cidades de cemento e a tiranía da civilización mecánica na que todos estamos inmersos.» Para concluír, «a lectura fácil de Le Clézio preséntase baixo un modelo de ciencia-ficción na que a procesión de visións nos deixa un camiño aberto para unha filosofía-ficción».

Portada: Fran Herbello.

«Mil cretinos», crítica no «Faro da Cultura»

Montserrat Pena Presas publica no Faro da Cultura de hoxe unha longa crítica da nosa tradución de Mil cretinos de Quim Monzó.

«Incertos», presentación de Xosé Miranda

Enlazamos o texto que leu o escritor Xosé Miranda na presentación en Lugo de Incertos, o libro de relatos de Antón Dobao.

«Incertos», Antón Dobao presenta en Lugo

Antón Dobao presentará Incertos o venres 14 de novembro, ás 20:00 horas na Libraría Trama de Lugo (Avenida da Coruña 21). No acto estará acompañado polos escritores Darío Xohán Cabana e Xosé Miranda e polo director da editorial.

«Le Clézio na casa», artigo de X.L. Méndez Ferrín

Hoxe, X.L. Méndez Ferrín, na súa columna de Faro de Vigo recorda como se xestou na editorial en 1987 a tradución de Raquel Villanueva e Valentín Arias e edición en Xabarín de Mondo e outras historias de J. M. Le Clézio, o premio Nobel de Literatura 2008. Naquel momento a veterana colección xuvenil era dirixida por Luís Mariño e polo propio Ferrín.

Unha nova edición de Mondo e outras historias, actualizada á normativa da RAG 2003, parecerá a finais do mes de novembro na colección Narrativa de Xerais.

Agustín Fernández Paz, Premio Nacional 2008

Agustín Fernández Paz foi o gañador do Premio Nacional de Literatura Infantil e Xuvenil 2008, co seu libro O único que queda é o amor. Recollemos algunhas das entrevistas e novas publicadas nos medios:

• «A miña obsesión é loitar pola dignificación da literatura xuvenil» (La Voz de Galicia)
• «O maior galardón son o lectores» (Galicia Hoxe)
• «Lenme os mozos e os adultos sen anteolleiras» (El Pais Galicia)
• «La literatura tiene que conquistarte el corazón» (Faro de Vigo)
• «Fernández Paz, Premio Nacional» (El Correo Gallego)
• «Agustín Fernández Paz gana el Premio Nacional de Literatura Infantil y Juvenil» (El Progreso)
• «Agustín Fernández Paz, Premio Nacional de LIteratura Infantil» (Diario de Pontevedra)
• «Agustín Fernández Paz gana el Nacional de Literatura Infantil» (La Opinión)
• «Agustín Fernández, Premio Nacional de Literatura Infantil con una obra en gallego» (La Región)
• «O Ministerio de Cultura premia a Fernández Paz» (A Nosa Terra)
• «O maior e verdadeiro premio, o inesperado: o aprezo dos lectores» (Vieiros)
• «Agustín Fernández Paz, Premio Nacional de Literatura Infantil» (Culturagalega.org)
• «Agustín Fernández gaña o Nacional de Literatura Infantil cun texto en galego» (Xornal.com)
• «Fernández Paz; premio nacional de literatura juvenil» (El País)
• «El nacional de Literatura Juvenil para Fernández Paz» (Público)
• «Agustín Fernández Paz gana el Premio Nacional de Literatura Infantil y Juvenil» (CNN+)
• «Agustín Fdez Paz gana el Nacional de LIteratura Infantil con una obra en gallego» (Diario de Sevilla)
• «Agustín Fernández Paz, premio Nacional de Literatura Infantil y Juvenil» (Revista Babar)

• “Agustín Fernández Paz admite ser “afortunado en premios”, pero resalta que “el mayor” proviene de los lectores” (europa press)
• “Fernández Paz, premio estatal de LIX” (Praza das Letras)

Agustín Fernández Paz: Premio Nacional de Literatura Infantil e Xuvenil 2008

Agustín Fernández Paz foi galardonado co Premio Nacional de Literatura Infantil e Xuvenil 2008 polo seu libro O único que queda é o amor, publicado por Xerais no pasado mes de decembro.

O único que queda é o amor, do que Xerais está preparando a segunda edición, é un fermoso libro de relatos, ilustrado por Pablo Auladell, no que hai unha trama de fíos invisibles que une as vidas dos personaxes: Diana, Sara, Pablo, Laura, Adrián… todos se namoran e descobren que o amor é un sentimento poderosísimo, capaz de transformalos por enteiro e facerlles a vida doutro xeito. Mais tamén experimentan a amargura do desamor, ou da ausencia, ou dos amores rotos. O amor en todas as súas variantes: desde o primeiro amor adolescente ata que se mantén máis alá da morte. Aínda sabendo isto, as persoas sempre buscamos na nosa vida ese sentimento tan necesario como o aire que respiramos, quizais porque intuímos que, como escribe Orhan Pamuk en Neve, “na vida o único que queda é o amor”. E sempre, os libros como compañeiros da aventura do amar. Un libro memorable.

Este libro de Agustín leva acadado xa os máis importantes premios:

Premio Xosé Neira Vilas ao Libro Infantil e Xuvenil do ano 2007 – Premio Asociación de Escritores en Lingua Galega (Infantil-Xuvenil), 2007 – Premio Nacional de Literatura Infantil e Xuvenil 2008.

Le Clézio, Premio Nobel de Literatura 2008

Jean Marie Gustave Le Clèzio obtivo hoxe o Premio Nobel de Literatura 2008. Xerais publicou en 1987, dentro da colección Xabarín (daquela dirixida por Luís Mariño e X.L. Méndez Ferrín), Mondo e outras historias, o seu, ata agora, único título en galego. En 1989 a tradución de Valentín Arias e Raquel Villanueva obtivo o Premio Ramón Cabanillas e o Premio Nacional á mellor tradución.

En Mondo e outras historias, protagonistas de nomes exóticos (Mondo, Lullaby, Alia, Daniel Sindbad…), rapazas e rapaces que arelan experimentar toda caste de sensacións, descobren as súas propias fantasías grazas a viaxes que realizan a poder de imaxinación. Suxeridoras viaxes que nos levan a Barasali, Dahlar Kebir ou Hazaran, onde a luz, a cor, o sol, rexen as súas vidas que precisan saír ó mar, botárense ó mundo á procura dos seus soños. Son adolescentes, cos seus problemas, que procuran a natureza como elemento liberador.

Segundo se recolle na nota introdutoria da edición, preparada polos tradutores galegos, os textos de Le Clézio posúen un «raro poder», o don poético de abolir as fronteiras, todas as fronteiras, as que separan ao home das cousas, as que separan as cousas entre si, e tamén as fronteiras do home dividido, separado en compartimentos estancos no seu propio existir. «Este escritor, tan nostálxico ás veces, representa a vida d ehoxe, lamenta a destrución da natureza, a proliferación das cidades de cemento e a tiranía da civilización mecánica na que todos estamos inmersos.» Para concluír, «a lectura fácil de Le Clézio preséntase baixo un modelo de ciencia-ficción na que a procesión de visións nos deixa un camiño aberto para unha filosofía-ficción».

A tradución deste libro de oito contos, a primeira versión noutro idioma distinto do orixinal francés, actualmente está agotada.

Jean-Marie Gustave Le Clézio naceu o 13 de abril de 1940 en Niza, onde fixo os seus estudos no liceo para proseguir na Universidedade de Letras, onde se licenciou en 1960; logo traballou en Inglaterra, na Universidade de Londres. Aos seus 23 anos revelouse como un gran escritor coa publicación da súa primeira obra Le procès verbal (1963), que obtivo o Premio Renaudot e que supón xa unha ruptura coa literatura precedente. A partir dese momento a súa produción incrementarase cada ano. La Fièvre (1965), Le Déluge (1966), L’ Extase matérielle (1967), Terra Amata (1967), Le Livre de Fuites (1970), La Guerre (1970), Lullaby (1970), Voyages de L’ autre Côté (1975), Mondo et autres histoires (1978), Desert (1980), Le Chercheur d’or (1985), Hasard (1999) e L’ Africain (2004)  son algúns dos títulos do seu extenso catálogo narrativo que acada case as cincuenta obras publicadas, na sua maior parte por Editions Gallimard. A súa última novela, Ritournelle de la faim, apareceu nas librarías francesas o pasado día 2 de outubro. A Academia Sueca na adxudicación do Nobel definiuno como «escritor da ruptura, da aventura poética e da extase sensual».

James Salter, entrevista en «Galiza hoxe»

Tras a súa exitosa conferencia en Stirling, o escritor escocés James Salter, autor dos relatos d’ A idade de auga, é entrevistado en Galicia hoxe. Recollemos tres parágrafos do texto:

James Salter naceu en Glasgow pero entre 1972 e 1977 viviu en Suráfrica, na granxa de piñas dos seus avós. Alí aprendeu a falar o khosa, a lingua natal daquela república. «En Suráfrica, os meus primos son bilingües en inglés e afrikáans, nun país no que existen como 20 linguas», conta. Pero para o escocés «se es dun lugar, tes que atopar as palabras para describir o que sentes senón serías un exiliado dentro do teu propio país». Por iso coida que, lonxe de polémicas, «o galego é a lingua de Galicia por unha cuestión moi simple: hai palabras que definen experiencias que teñen unha palabra específica nese idioma».

«Intento que sexa un proceso no que a fantasía irrompe dentro da realidade» nunha cidade marcada polo mar. «A parte da tradición de Vigo como porto, para min, a cidade está ancorada no mar, como se estivesemos flotando. É impresionante porque, á vez, cando miras o mar de Vigo, tamén estás mirando as Américas, a terra prometida para os emigrantes», apunta o escritor.

Despois de publicar A idade da auga, James Salter xa ten ren rematados dous borradores dunha novela nova de 400 páxinas que tamén ten que ver cun porto de mar. «O protagonista xoga ao tenis, algo que non ten moito que ver con Galicia porque non hai moitos campos de tenis…. por iso trasladei a historia á costa francesa. E tamén introducín recordos de Vigo, de cando os turistas baixaban dos barcos e se lanzaban a mercar cousas en avalancha…», conta. Para o autor, non resulta «incongruente» trasladar unha historia do Atlántico ó Mediterráneo. «Ó cabo, Vigo non é como Ferrol, que se parece máis a Escocia», apunta. Porén, a obra non está escrita en galego senón en inglés. «E aínda falta buscar unha editorial así que o levo con calma.»

James Salter, conferencia en Stirling

O vindeiro luns, 29 de setembro, no Centro de Estudos Galegos da Universidade de Stirling (Escocia), o escritor escocés James Salter, autor d’ A idade da auga,  impartirá unha conferencia que leva por título «Porque escribiu un escocés un libro en galego?». A idade da auga é o primeiro libro do escritor escoces, afincado en terras miñotas, sendo esta edición en galego, tamén, a primeira dunha obra escrita orixinalmente en inglés, lingua na que polo momento permanece inédita.

Narrativa catalana en galego

Tal como se anunciara en xeraisblog, xa están no prelo as traducións dos libros de relatos de Quim Monzó e Sèrgi Pamies, dous dos autores da narrativa catalana contemporánea máis aclamados polo público e recoñecidos pola crítica. Con estas dúas traducións, Xerais Narrativa continúa o seu proxecto de tradución de textos contemporáneos das literaturas ibéricas, con especial atención aos procedentes das literaturas catalana e euskalduna. As impactantes imaxes de cuberta de ambas as dúas edicións foron preparadas por Fran Herbello.

Mil cretinos, o último libro de narrativa do recoñecido autor catalán Quim Monzó, camiña a través dese difícil equilibrio entre a miseria humana e a vida, abordando a dor, a vellez, a morte e o amor. Desde unha paisaxe cotiá do baleiro, Monzó constrúe un libro rotundo, onde o humor, a miseria e unha certa tristeza tecen un ton de desamparo, de falsa felicidade, que o autor analiza, coma sempre, desde unha ollada sen concesións. Mil cretinos, traducido ao galego por Helena González, é un libro fermoso e contundente dunha das voces máis singulares das literaturas ibéricas de hoxe.

Quim Monzó (Barcelona, 1952) é o autor máis indiscutible da literatura catalana de hoxe. Premiado con galardóns como o Nacional de Literatura, o Premio de narrativa Ciutat de Barcelona, o de novela Prudenci Bertrana, o Lletra d’Or, o dos lectores de El Temps e, en varias ocasións, o Premio da Crítica, a súa narrativa está traducida a máis de vinte idiomas. Segundo a critica literaria do xornal The independent, Monzó é «un dos mellores escritores de relatos do mundo» e «un dos escritores máis orixinais do noso tempo». Mil cretinos é o seu último e esperado libro de relatos.

Se comes un limón sen facer xestos, libro de vinte relatos de Sergi Pàmies, traducido por Antón Dobao, afronta con mestría, situacións cotiás e fantásticas que nos mergullan nas emocións humanas. A partir de situacións intranscendentes, o catalán Sergi Pàmies desenvolve, en poucas frases, a inquedanza, o drama, a explosión ou o absurdo; e faino desde unha ollada ácida e refrescante, penetrante e contida. Coa caracterización de personaxes vulnerables, o autor descóbrenos o amor non correspondido, a soidade, as dependencias familiares, a desconfia-nza e a frustración, que crean un libro breve, de gran talento narrativo, un libro que chama incisivamente polos lectores e lectoras.

Sergi Pàmies (París, 1960) é un dos autores estrela da literatura catalana actual. Con libros de relatos como T’hauría de caure la cara de vergonya, La gran novel.la sobre Barcelona (Premio da Crítica Serra d’Or), L’ultim llibre de Sergi Pàmies ou novelas como La primera pedra (Premio Ícaro) ou L’ instint (Premi Prudenci Bertrana), a súa obra está traducida ao francés, alemán e castelán. Sergi Pámies é colaborador habitual de diversos medios de comunicación. Se comes unha limón sen facer xestos é o seu último libro de relatos e o primeiro do autor que se traduce ao galego.

“O único que queda é o amor”, críticas en Portugal

Coñecimos hoxe as primeiras críticas publicadas en Portugal sobre So resta o amor, a tradución d’ O único que queda é o amor de Agustín Fernández Paz. Reproducimos algúns dos parágrafos significativos:

• “Embora sobejamente premiado e traduzido, [Agustín Fernández Paz] ten un número irrisório de obras publicadas en Portugal dirigida a adolescentes e adultos: Cartas de Inverno (Contemporánea), no registo infano-juvenil, O Centro do Labirinto e O Laboratório do Doutor Nogueira, ambos editados pela Ambar, e no juvenil As Raparigas, na Dom Quixote. Agora Nelson de Matos acaba de publicar, na súa coleccão “Mil Horas de Leitura”, o seu romance mais recente, Só resta o amor, uma ficcão adulta de grande mestria, memorável, que se tece em torno da descoberta do amor (e do desamor) que as suas personagens –Diana, Sara, pablo, Laura, Adrián, Daniel– vivem como um poderoso factor de transformação e verdade essencial como o ar que se respira. Depois disso, a cidade, a casa de todos, nunca será a mesma. Aínda uma parábola sobre o poder das palavras e dos livros.” (Vítor Quelhas, Expresso, 12-07-2008).
• “Relatos simples, muito concretos, que partem do denominador comun do amor sem fazer disso uma coisa pegajosa e arrastada. São apenas pequenos nadas que se fazem grandes, com um incontornábel sabor a Verão.” (Catarina H. Marques, semanario Sal, 05-07-2008).
• “Só resta o amor é o livro mais recente deste galego (nascido em Lugo en 1947) que não é desconhecido em Portugal, onde já tinha quatro outros livros publicdos. Trata-se de uma colectânea de dez contos que falam todos da importância do amor, esse sentimento capaz de nos transformar mais profundamente que qualquer outro, e também da sua ausència.” (Público, 04-07-2008).
• “Há livros que só poderiam ser vendidos nas farmácias e com necessidade de receita médica: é o caso de Só Resta o Amor, de Agustín Fernández Paz (Ed. Nelson de Matos) – uma história infiel, como acontece com as que valem a pena.” (Francisco José Viegas, Correio da manhã).

Agustín Fernández Paz, en culturagalega.org

Culturagalega.org volve ofrecernos unha moi interesante entrevista en vídeo. Neste caso, Agustín Fernández Paz reflexiona sobre a situación actual da literatura infantil e xuvenil en Galicia, e sobre as claves para entender a súa consolidación no noso sistema literario. Ademais tamén nos fala da súa última obra, O único que queda é o amor, recentemente traducida ao portugués, e fainos algunhas recomendacións de lecturas para este verán.

“So resta o amor”

O blogueiro Martin Pawley publica unha anotación sobre a aparición da tradución portuguesa d’ O único que queda é o amor de Agustín Fernández Paz. Reproducímolo polo seu indubidable interese:

A publicación na editora de Nelson de Matos dunha tradución ao portugués de O único que queda é o amor do amigo e mestre Agustín Fernández Paz é un fito que non debe pasar inadvertido. É a primeira vez que un dos grandes da LIX galega aparece nunha (coidadísima) colección “para adultos”, compartindo catálogo con figuras indiscutíbeis da cultura lusófona coma José Cardoso Pires, Pepetela e Manuel Alegre. Nunha aposta valente do editor, o autor é presentado xa na capa como un “fascinante escritor galego”. Galego, insisto. Da mesma maneira, na lapela dise do libro que “Com ele a literatura galega toma lugar na nossa colecção”, para logo engadir que é “Uma literatura fascinante numa língua irmã”.

Traballados con mestría e sutileza, os relatos reunidos no volume acaban por compoñer unha verdadeira enciclopedia sobre o amor, e reivindican con emoción e saudade a súa capacidade transformadora, coa certeza de que amar fainos diferentes. A súa chegada ás librarías dun país que tamén temos por noso coloca ao bo de Agustín nunha posición de privilexio. E ben merecida, abofé que si.

“O pequeno señor Paul”

A vindeira semana chegará ás librarías O pequeno señor Paul, o fermoso libro de relatos de Martin Baltscheit, traducido do alemán por Patricia Buján, onde a lectura é o centro da vida dun entrañable personaxe.

O pequeno señor Paul vivía nun mundo cheo de libros, adoraba os libros. Medrou entre árbores cargadas de libros e dedícalle todos os días un tempo á lectura. Ás veces encóntrase con que un libro ten un final errado e, sen pensalo dúas veces, aló vai ver o escritor. Ou se ten que cambiar algo na súa vida, vai a un taller de remendos ou sobe a un tren invisible, rumbo ao país da risa perdida, en que coñece un home forzudo que lle explica como se pode saber que aspecto ten un día bo ou un día malo, se está agochado dentro dun bolso. No mundo do señor Paul, todo o que teña espazo entre as tapas duras dun libro e o que faga vibrar a alma dun lector é posible. E todo iso, son moitas, moitas cousas… En breves relatos ilustrados por Ulf K., orixinais e sorprendentes , Martin Baltscheit vainos presentando ao señor Paul, protagonista de todas as historias, amosándonos, ao tempo, unha mirada inxenua e aguda da realidade.  

“A idade da auga”, por Gonzalo Navaza

O escritor Gonzalo Navaza presentou A idade da auga, o libro de relatos do escocés James R. Salter, escritos en inglés, publicados orixinalmente en galego e ambientados na cidade de Vigo. Navaza comezou a súa intervención salientando o feito de que estes oito relatos ambientados nun Vigo inundado de mar e de subxectividade, tiñan o valor engadido especial para os lectores galegos de tratarse dunha visión foránea que foxe do costumismo. Mais sendo isto importante, continuou Navaza, “o atractivo do libro de Salter está na cuestión técnica, na prodixiosa forma de contar, nunha subxectividade que se vai deformando sobre a paisaxe dunha cidade que ten algo de proteico, mais tamén de hostil. Esa caracterización da cidade viguesa, a grande protagonista do libro, aparece no texto de Salter ata os límites do pesadelo”. “A idade da auga é un libro fantástico na medida que deforma outra realidade que non é nada realista (nin tampouco nada costumista), pero que está chea de detalles, que conforman a propia realidade. Cidade deformada pola hipérbole, pola subxectividade dos personaxes, de xeito que o lector acaba mergullado nunha cidade monstruosa. A paixón do individuo acaba deformando unha realidade que se vai transformando en fantástica”.

“Incertos”, crítica

Ramón Nicolás publica no suplemento Culturas de La Voz de Galicia unha crítica sobre Incertos de Antón Dobao.

Pode lerse o texto clicando sobre a imaxe.

“Incertos”, primeira crítica

Incertos, o primeiro libro de relatos de Antón Dobao, conta dende hoxe coa súa primeira crítica. Dolores Martínez Torres publica en Faro da Cultura un interesante traballo que debulla cada un destes contos sobre a identidade e a aparencia.

Presentación de “Incertos” de Antón Dobao

O xoves, 10 de abril, as 20:00 horas na Feira do Libro de Santiago, presentarase Incertos, o volume de relatos de Antón Dobao. No acto participarán Darío Xohán Cabana, Manuel Bragado e o autor.

Estes contos incertos de Antón Dobao apuntan ao horizonte do que non é predicible. Son trece historias nas que o extraordinario, o inesperado, acaba por se converter na marca distintiva dunhas vidas aparentemente normais. Porque nada do aparente é real e a realidade habita outras dimensións. Nestes relatos, as personaxes non son apenas monecos nas mans dun fado caprichoso, senón que tecen a súa vontade, cos seus actos, cos seus desexos e os seus temores, as encrucilladas en que se verán atrapadas as súas vidas. Para o lector, o inesperado accede en toda a súa naturalidade, con toda a crueldade, con absoluta fereza; fai agromar os recantos menos coñecidos evidenciando o principio de incerteza. Mais sobre todas estas historias aboia inevitablemente aquilo que nos caracteriza como humanos: a necesidade de comunicar, de amar, de negar a presenza imperial da morte. E as múltiples faces do poder.