Xosé Ramón Pena, autor d’ A batalla do paraíso triste, é entrevistado polo semanario A Nosa Terra. Recollemos varios fragmentos do texto:
A batalla do paraíso triste, alén da contenda, ten que ver tamén coa «batalla» interior de cada personaxe?
Por unha banda, o de «paraíso triste» dio Antoine de Saint Exupèry de Lisboa (el viviu, con todo, moi pouquiño tempo alí). Pero si, eu puxéralle o título de «batalla» cunha dupla intención: por unha parte hai unha batalla entre as diferentes forzas que participan, pero tamén nos propios personaxes, nas súas contradicións: amor e desamor, traizón e lealdade…
E afonda na psicoloxía dos fascistas en relación con este condicionamento…
Se te fixas na xente da portada, en 1945 (de Horácio Novaes), teñen unha actitude triunfal, senten que acaban de gañar a guerra. Non sabían o que lles quedaba… O personaxe do maior Pimenta e seu fillo, nese senso, son os máis contraditorios. Falei con moita xente en Portugal que se comporta como Pimenta, ou como o fillo, que tenta xustificalo: “era o tempo de Salazar, non podías facer outra cousa…” Dende a nosa posición actual é doado xulgar como se comportaría a xente no contexto dunha ditadura, até onde podes vivir sen traizoarte a ti mesmo. Non se lle pode esixir a todo o mundo que sexa un heroe da resistencia. A cuestión é que Pimenta permítennos ver a verdadeira dimensión do fascismo, ou parafascismo, neste caso. Un fascista activo sería un personaxe dunha peza, pero Pimenta ten actitudes máis moderadas, que teñen que ver co franquismo sociolóxico. Sempre é así, os fascistas activos poden ser tres ou catro, pero por detrás hai millóns de persoas manténdoo.
Etiquetas: a_batalla_do_paraíso_triste, a_nosa_terra, novela, xosé_ramón_pena
Xerais blog 
Deixar unha resposta