«Monbars o exterminador»

Xa comecei a lectura de Monbars o exterminador (Hixinio Puentes). E tenme moi boa pinta, moi-moi boa o actual Eixo Atlántico. Seguramente imos lembrar durante moito tempo o ano pasado, ímolo reler decote. Conto, coa novela de Hixinio Puentes para figurar no top 5 das mellores novelas galegas de 2008. X.M Eyré.

Xosé Manuel Eyré, entrevista en «Galicia Hoxe»

Con motivo da recente publicación do seu libro Nin che conto. Para coñecer e gozar a micronarrativa, Xosé Manuel Eyré é entrevistado por M. Dopico na sección «Maré» de Galicia Hoxe. Recollemos un fragmento desta entrevista:

O microtexto, como práctica literaria, procurou un novo tipo de lector, e atopouno na sociedade posmoderna. Nun ser humano “desnortado, á deriva, que sente a ineficacia dos valores tradicionais, mais aínda, non construíu outros que os releven”, escribe Eyré. Que xa non cre en ningún principio totalizador e único, en verdades absolutas, segundo a visión dominante na modernidade racionalista derivada da Ilustración. Que abandonou o metarrelato, no sentido de Lyotard, como un discurso multiabarcador que pretende dar respostas a todo.

Neste contexto, a micronarrativa presenta, segundo Eyré, vantaxes que a sitúan nunha boa posición fronte á novela, á que podería relevar como xénero do século. Unha é a brevidade, tan próxima á fragmentación do xeito de ler propio de internet. Outra é unha natureza híbrida que facilita a multiplicidade de interpretacións a un lector do que esixe unha actitude activa, reflexiva e aberta.

“A lectura tradicional é acumulativa, resultante dun proceso aditivo, sumatorio. Esta é diferente. É como cando les un texto en internet, ves unha palabra coloreada e premes. A última palabra do texto non é a última palabra do relato, senón que hai unha continuación, porque é o lector quen dá a versión definitiva do texto, que cada quen entende dun modo distinto. Neste sentido, é moi democrático…”, salienta o autor.

«O xardín das pedras flotantes», adianto da crítica de Eyré

Xosé Manuel Eyré adianta no seu blog dous parágrafos da súa crítica sobre O xardín das pedras flotantes, a novela de Manuel Lourenzo González gañadora do Premio Xerais 2008. Reproducimos un anaco:

O xardín das pedras flotantes responde á fórmula do best seller á moda. Mestura, habilmente, aspectos relacionados coa historia, coa psicoloxía, coa filosofía ou metafísica, nunha trama con aspiración de totalidade, que quere mergullar ao lector para que o acompañe no proceso reflexivo ou simplemente para inducirlle ese efecto. E niso, na propositada atención á devandita fórmula, áchanse tanto as súas virtudes como as súas fraquezas, que tamén as ten. Mais non quero continuar sen deixar de sinalar o obvio, o valor que para a cultura galega representa contar con discurso destas características, un discurso que está destinado a ser lido por milleiros e milleiros de galegos de hoxe e de mañá, e dicímolo a sabendas de que é a puxanza económica determinará en boa parte a súa sorte como best-seller.

«O libro das viaxes imaxinarias», lectura de X.M. Eyré

Recollemos a nota de lectura sobre O libro das viaxes imaxinarias de Xabier P. DoCampo e Xosé Cobas que publica hoxe X.M. Eyré no seu blog:

Lidos dez capítulos dos trinta que ten, un adxectivo único perocorre, en letras capitais, os meus pensamentos: MARABILLOSO. Ou, unha marabilla de libro. O aspecto gráfico, autoría de Xosé Cobas, na miña opinión é precioso, sinxelamente precioso. Ilustracións feitas con moito gusto, moi ben integradas no libro, desde a cor aos motivos ilustrados, que reflicten unha fonda reflexión sobre o texto, o que sempre se agradece, que non sexan simples acompañantes.

Os textos, que lles vou dicir?! Teño medo que acabe o libro, non quero.

Voulles deixar aquí os primeiros dez bocadiños desta pelegrinaxe pola fantasía, pola realidade, pola memoria, pola literatura e pola esperanza ( que bonita definición e xusta, permítanme esta autogabanza, igual a reservo para a crítica). É que, desde que comecei a lectura, todo foi atopar textos logrados desde a sensibilidade, o coñecemento e o oficio de ourive vello que manexa as palabras coa contundencia e delicadeza que só nos grandes libros se atopa. (Tamén merecen outra xuízo, pero de momento resérvoo)

Van eses bocadiños, a gozar, meus:

En Arimoi o Viaxeiro só pode demorarse tres días. No solpor do terceiro o visitante ten que estar xa extramuros. Hai casos en que o Primado concedeu un permiso especial a persoa principal, mais sempre foron prórrogas de tres en tres días (19)

Arama é un lugar no medio de ningures que chama polo viaxeiro desde o renxer continuo das carricantas e a secura areosa dunhas rúas de fino po branco. Ándase por elas no temor dun vento que espila esa brancura virándoa en nube que envolva o transeúnte, penetrándoo por todos os orificios até afogalo (27)

Non debían estar afeitos ás visitas en Arodisi, porque cando o viaxeiro entrou todos parecían agardalo e non tardaron en formar corro arrredor del. A tarde enleouse coa noite e era esta moi avanzada cando o Viaxeiro probou o duro leito que lle ofreferan naquela casa (39)

Tamén lle dixeran desta cidade de Aruasi que era o reino das persoas xustas. Así que, sen pensalo máis, torceu polo camiño da esquerda, aquel que levaba a ese lugar que, de ser certo o que dicían, sería o paraíso.

Que pensariamos de quen pasa á beira do paraíso, encontra a entrada franca e non entra ? ( 41)

O que si ten o reino de Ariode son dúas capitais: Ailito a actual e Ailute a antiga. Nesta última só teñen lugar os seres que habitaron o reino nos tempos máis remotos, aqueles que aparecen nos libros de historia coma os de maior gloria ou ignominia do reino (49)

coñecedores do seu pasado, poidan construír un presente feliz e un futuro esperanzador (52)

Si, alí estivera nun tempo Amri, a cidade que o viaxeiro procuraba. Víanse restos do que foran as súas casas e das que non ficaban máis que os alicerces, coma marcas do espazo que nalgún tempo ocuparan (55)

“…porque o futuro só lle é digno  de ser desexado cando garda no seu rostro a pegada clara do pasado.” 61)

De sempre sentira falar do reino de Aibone e das súas xentes. Dicíase que vivían nunha sociedade perfecta organizada por enriba daquela putrefacción que se estendía aos pes da súa plataforma arbórea. Tamén só eran mulleres e só mulleres xeraban non se sabe como. Aló enriba reinaba a harmonía (68-69)

De Adiebo non sabe máis que o nome e descoñece todo canto alí lle pode agardar. Alguén ao pé do viaxeiro, nun alto do camiño para comer un bocado e asearse un pouco, pronunciou o nome do lugar (71)

Pero estes carreiros desaparecen de cada pouco porque as árbores de Aimefue teñen a particularidade de se moveren ao seu antollo do mesmo xeito que que fan os seres humanos nos seus reinos (77)

«Poderosa», o novo «Harry Potter»?

Xosé Manuel Eyré pregúntase no seu blog se Poderosa non será o novo Harry Potter. Recollemos un fragmento da súa anotación:

A novela é interesante. Xustamente iso: interesa. Consegue meter a lector na historia. Familiarízao con ela de xeito moi efectivo. Mañá comezo a escribir a crítica e a reler O profesor de vegliota, hai un par de cousas que necesito comprobar relativas á emotividade narratatorial.

Será esta Joana Dalva a sucesora de Harry Potter?

Poderes para iso ten, esta Poderosa. Mais, non vai depender diso. Finalmente todo dependerá do bon suceso do filme que en 2009 se rodará.

O lector adulto atopará acenos moi interesantes (algúns xa se ven nos subliñados desta Ferradura), por exemplo sobre a dualidade realidade-ficción, sobre o poder dos desexos, inclusive comentarios cara a unha posíbel poética, sobre o destino….

«As mellores intencións»: eficacia sen alardes

Xosé Manuel Eyré publica no diario electrónico A Nosa Terra unha gabanciosa crítica da novela de Begoña Paz As mellores intencións, gañadora do premio Centenario do concello de Riveira. Recollemos o derradeiro parágrafo do texto:

As mellores intencións é unha novela breve moi dura, cruel e tenra á vez. Un discurso no que a tenrura e o amor, tratan de impoñerse, de seren o centro da vida, aínda que para iso teñan que reinventarse, que tolerar ao seu carón a presenza doutros seres movidos por obxectivos máis mundanos.

Miscelánea de textos breves

Xosé Manuel Eyré publica no diario electrónico A Nosa Terra unha crítica de Atracción total, o libro de Carmen Blanco publicado en Xerais Narrativa. Recollemos un dos parágrafos máis significativos do texto:

O uso da primeira persoa (hai protagonista) permite que moitos textos poidan ser considerados como microcontos, aínda que o lategazo final climático se dirixe á esfera emocional do lector, algo típico da poesía. Mais polo común son microrrelatos. A filiación poética, malia estaren escritos en prosa, é, en moitísimos casos, máis que evidente; en si, xa no nacemento eran poesía, outra cousa é como se manifesten, alén de que se bote man de recursos poéticos, sobre todo de repetición (onde o segundo membro, ademais de funcionar como intensificador debe evocar contraste). Polo demais hai textos que ben poden ser considerados microhistoria (salientamos aqueles que reivindican os nomes e figuras das mulleres dos represaliados, as historias oficiais adoitan pasar por riba deles moi inxustamente), noutros casos están moi próximos ao microensaio, a un microensaio no que á súa vez conflúen poesía e filosofía, de aí que os achemos como poéticos ou filosóficos.

“As mellores intencións”, nova crítica

Xosé Manuel Eyré publica unha moi gabanciosa crítica d’ As mellores intencións, a novela de Begoña Paz. Así mesmo, en Galicia hoxe publica unha entrevista coa autora. As mellores intencións será presentada na Feira do Libro da Coruña, o vindeiro luns día 4, ás 19:00 horas.

Premer na imaxe para ler o texto.

“A venus de cristal”, crítica de Eyré

Xosé Manuel Eyré publica no novo espazo de crítica cultural d’ A Nosa Terra Diario unha crítica da novela de Chelo Suárez A venus de cristal.

“As mellores intencións” dun tirón

O crítico Xosé Manuel Eyré confesa no seu blog que leu dun tirón As mellores intencións, a novela de Begoña Paz gañadora do premio Centenario do concello de Riveira. “De súpeto, atopeime lendo o capítulo 3, consciente de que a novela de Begoña Paz é desas que non deben pasar desapercibida. Que o formato breve encerra unha historia complexa, fonda, inversamente proporcional ao seu tamaño.”

Premios Xerais 2008, as crónicas nos blogs

Tras o serán dos Xerais, hoxe aparecen as crónicas nos blogs. As primeiras son de Martin Pawley, Xosé Manuel Eyré e Xosé Manuel Pereiro.

“Atracción total”, adianto da crítica de X.M. Eyré

O crítico X. M. Eyré adianta hoxe no seu blog as primeiras impresión críticas de Atracción total, o libro de narrativa de Carmen Blanco. Recollemos uns fragmentos do seu texto:

“Xa adiantei que me parece un libro atrevido, equilibrio sen rede entre o literario e o non literario. Entre os lectores espertará admiradores apaixonados e detractores convencidos, aventuramos.

O que se di, para o crítico, un libro “polémico”. Moi polémico.

Porque explora as fronteiras do feito literario, non é un tópico. Porén esa exploración pode non ser percibida, pode causar desagrado e mesmo pode ser considerada un “exceso”, un “capricho” consentido.

Porque a tal exploración, non se produce nos lindes difusos mais definidos do feito literario clásico. Desde os ollos do feito literario clásico os textos (ou textículos, ao Cortázar, que cadra ben coa temática erótico-amorosa, imprescindíbel aquí), eses textos seguramente serán vistos como xenialidades ou algo polo estilo.

É mais, teño a impresión de que así foi concebido pola autora, Carmen Blanco.

Do que non teño dúbida é de que tamén foi concebido como un caderno de sensibilidades e de emocións. E como unha homenaxe cuádrupla: ao amante, ao amor, á liberdade, á Terra. Sei que é moito resumir, pero non penso que erre.”

“A lúa dos Everglades”, crítica interesante

Xosé Manuel Eyré publica unha interesante crítica d’ A lúa dos Everglades a novela de Xesús Manuel Marcos, gañadora do premio de narrativa Terra de Melide 2007. Transcribimos un dos parágrafos do texto.

“A lúa dos Everglades de Xesús Manuel Marcos obtivo o galardón do sétimo certame melidense. Trátase dunha boa novela, do melloriño que a narrativa galega do ano pasado nos deixou. Alá polo verán de 2005 xurdía a noticia de que Sofía Romo, irmá de Prudencio Romo, emigrada nos USA, logo dun atraco sufría amnesia, non era quen nin de lembrar o seu propio nome e cantaba acotío cancións de Os Tamara, preciamente por elas sería como, tras moitos meses de procura, a darían atopado nunha residencia estadounidense. Caso de violencia contra os emigrantes que, desafortunadamente, non é único. Esta é a orixe, o impacto que produciu no autor. Isto e mais a conciencia do desamparo que padece a vellez nos nosos días. E velaí, logo, que os versos de cancións de Os Tamara que salfiren o discurso non obedezan a un oportuno aceno de cara á galería. E velaí, logo, que sería ben que a homenaxe do autor se vise acompañada da do lector.”