Lara Rozados entrevista para ANT a Manuel Lourenzo González, autor d’ O xardín das pedras flotantes, novela gañadora do Premio Xerais 2008. Recollemos varios treitos da entrevista:
Agora acaba de crear un blog (batume.blogspot.com). Daralle máis xogo aínda o formato dixital para a estrutura da novela… E para a interactividade.
Precisamente, esta é unha historia de historias que queda aberta para que os personaxes poidan saír e ter a súa propia vida. É unha obsesión miña que non haxa secundarios, senón que todos teñan entidade e merezan ser nomeados. O blog dá a posibilidade de que as portas estean abertas. Agardo que se dispare a creatividade e isto se converta nunha novela coral.
Interesante a aparición dun libro maldito, como o Necronomicón de Lovecraft, de Poe (no propio nome da protagonista, “Anabel”) ou Baudelaire. Ten querenza pola literatura fantástica e do Romanticismo?
Era necesaria para a entrada do fantástico. Depende do que cadaquén consideremos fantástico, pero a min atráeme moito, malia que era complicado nunha novela con fondo realista. Pero era necesaria esa mestura de diferentes niveis. Eu teño unha visión da realidade moi poliédrica, que abrangue o que vivimos como real, pero tamén os soños. A imaxinación tamén forma parte da existencia.
Achou o xardín das pedras flotantes?
O título veume dunha “revelación”, nunha visita a unhas covas moi coñecidas de León, as de Vallporquero. Arrodeado daquela natureza extraordinaria, veume a frase á cabeza, “estou nun xardín de pedras flotantes”, e de aí trasladeino á novela.
Como está a ser acollida a obra? Non se presenta doada, entre a súa extensión e a complexidade das subtramas…
Podo dicir con toda sinceridade que tiña certo temor no momento da súa publicación: é unha novela que pode parecer difícil de ler para quen busque algo máis suave. Tiña medo de que non tivese boa acollida, pero polo que comentei coa xente que a leu, gustou moito e a lectura foi amena.
Etiquetas: a_nosa_terra, lara_rozados, manuel_lourenzo_gonzález, novela, o_xardín_das_pedras_flotantes
Xerais blog 
Deixar unha resposta