Mar Mato entrevista a Agustín Fernández Paz

Mar Mato entrevista a Agustín Fernández Paz para Faro de Vigo e para La Opinión da Coruña. A conversa céntrase arredor da aparición nas librarías de Lúa do Senegal, a nova novela de Agustín que  recibirá o martes, 23 de xuño, en Teruel o Premio Nacional de Literatura Infantil 2009. Recollemos unha parte da conversa:

Tralo éxito de O único que queda é o amor, Premio Nacional de Literatura Infantil y Juvenil 2008, Agustín Fernández Paz retornou á súa liturxia de papeis amarelos para escribir. Desta vez, unha nena de dez anos vida de Senegal a Vigo e de nome Khoedi plantexa a dor do desarraigo dos inmigrantes en Galicia, o espazo que ela e outros personaxes califican como “o país das ausencias”. A escasas horas de ser homenaxeado como “O escritor na súa terra” pola Asociación de Escritores en Lingua Galega, Fernández Paz profundiza sobre a súa última obra, Lúa de Senegal (editado por Xerais e que conta con belísimas ilustracións de Marina Seoane).
–Lúa do Senegal, un título ao que se fai referencia case en cada páxina do libro e mesmo no ritmo de narración.
–É un título que me veu pronto á cabeza cando me metín na historia. Á protagonista, cando chega a Vigo, todo lle parece dististo. O único que recoñece como igual é a lúa que brilla pola noite; ese é o leitmotif que marca paso de tempo. A lúa serve de conexión coa realidade que deixou e a que se atopou. Ademais, a lúa marca tamén o ritmo da narración ao seguir as súas fases tomandas de tres meses do ano pasado.
–Onde comezou a tirar do fío para esta obra?
– Os libros case nunca xorden dun único fío. Recordo do meu caderno de notas a primeira imaxe que anotei sobre un emigrante, non sei de que nacionalidade, de pel negra, traballando no andamio dunha obra. Chamoume a atención. Había tempo que quería abordar o tema da inmigración e apetecíame contalo en forma de historia. Todo acabou plasmándose neste libro.
–Á parte dese obreiro, houbo outros africanos que lle serviron de luz para a narración?
– Non cheguei a coñecer a ningún porque, en realidade, a documentación que conseguín foi amplísima a partir de libros e recortes de prensa que me foron suficientes. Eu o que quería contar realmente era o tema da emigración e escollín Senegal porque parecía atractivo. Tamén falei cunha profesora que estivo cunha ONG na zona e que me deixoume ver centos de fotos.

Javier Teniente, entrevista no “Faro da Cultura”

Xavier Teniente, coautor xunto a Xosé Guillermo de Cabalos de ventos. Curros de pedra é entrevistado hoxe por Mar Mato no Faro da Cultura.

«Cabalos de vento. Curros de pedra», presentación

Faro de Vigo na súa edición impresa publica unha reportaxe de Mar Mato sobre Cabalos de vento. Curros de pedra, o libro de Xavier Teniente e Xosé Guillermo que se presenta hoxe en Vigo, ás 20:00 horas, na sede da Fundición Nautilus (rúa Manuel Núñez 16).

Dende os primeiros tempos do home, a Serra da Groba exerceu sobre o humano unha atracción sometida a forza da beleza da paisaxe así como dos seus habitantes, os cabalos salvaxes. Os primeiros artistas que plasmaban en pedra as súas creacións deixaron nos petroglifos desta montaña a súa veneración por estes equinos. Nos albores do século XXI, os artistas seguen profesando ese amor. A última homenaxe parte do fotógrafo Xavier Teniente e do pintor Xosé Guillermo, falecido hai uns meses. Ambos, traballaron durante os últimos anos nun proxecto de inmensa beleza que agora acaba de publicar Xerais baixo o título de Cabalos de vento. Curros de pedra.

A través de 50 fotos e outros tantos debuxos, Teniente e Guillermo captan a “atmosfera dos montes galegos” nunha secuencia que retrata a liberdade e vida dos cabalos salvaxes. Esa magneficiencia plásmase en branco e negro, nunha dualidade lonxe da cor viva para evidenciar a conxelación dun momento fronte ao paso do tempo, fronte ao vaivén de modas e tradicións que poderían empezar a diluírse.

“O recorrer ao branco e negro non foi gratuíto. Queriamos captar a atmosfera do bosque galego así como as situacións que viven os cabalos no seu medio no curro”, explicaba onte Teniente.

Para continuar con esa liña estética, Xosé Guillermo apostou tamén por riscos negros sobre fondo branco coa fin de non rachar o fío narrativo da obra. “El -sinalou o fotógrafo- decidiu facer debuxos con poucos trazos e sen mancha de tinta, acompañándoos con textos seus poetizados”, nunha especie de canto ao cabalo e a súa relación co ser humano a través do paso do tempo.

Defende tamén Teniente a narratividade de Cabalos de vento. Curros de pedra: “Primeiro, empeza a relatar a historia dos cabalos salvaxes cunhas fotografías de petroglifos con cabalos. Estas imaxes dannos a entender que a presenza dos cabalos dos montes non é unha historia de agora senón de hai moitos anos, moitos anos. Despois, a obra vai contando como viven estes cabalos ceibes para logo ir aparecendo o home que os introduce no curro, onde loitan ambos pasando pola rapa e a marca para, finalmente, volver o cabalo aos montes, a súa liberdade.”

Perfectamente editado, belo ao completo e arrebatador, o libro supón unha obra artística en si mesma. Esta tarde, a editorial Xerais preséntaa na Fundición Nautilus (situada na rúa Manuel Núñez, 16, en Vigo) onde realizou os seus proxecto artísticos Xosé Guillermo. A partir das 20:00 horas, Xavier Teniente falará sobre a súa realización, acompañado do editor Manuel Bragado, así como de Antonio Palacios.

Como engadido, os actores Nacho Otero, Marcelo Pena e Sergio Otero porán en escena un espectáculo de mimo con música de Adrián (saxo) e Sagar (contrabaixo).