Agustín Fernández Paz, entrevista para AGN

Anxa Correa realizou unha entrevista a Agustín Fernández Paz, para a axencia AGN, que hoxe publica Galiciae. O autor d’ O único que queda é o amor aborda, entre outras cuestións, o seu compromiso coa escrita en lingua galega e o seu concepto de lectura. Recollemos varios fragmentos:

P: Deixou de ser unha ousadía escribir para rapaces e escribir en galego?

R: Nunca o considerei ousado. Escribir en galego foi unha elección lóxica. Di Pessoa que a a súa patria é a lingua portuguesa e a miña lingua é o galego, e foi a maneira natural de escribir. Non foi unha opción. E logo para orientarme a un público xuvenil tivo que influír ser docente, ler moitísima literatura dese tipo e descubrir que había grandes autores europeos, cando se comezou a traducir logo da ditadura, nos anos 50-60. De repente chegou Roald Dahl, Christine Nöstlinger, Gianni Rodari… e decidín escribir como esa xente. Aí me inscribín eu.

[…]

P: Que é para vostede a lectura?

R: Eu copiaríalle a Borges e diría que ante todo son lector. Sería unha dor moi grande non escribir máis, pero sería moito peor non poder ler. Os que escribimos somos todos lectores voraces. A lectura é unha constante na miña vida que modificou a miña forma de ver o mundo e a miña forma de ser. Hai algúns libros que entreteñen pero que non deixan unha pegada profunda, pero hai outros que si, e cada persoa ten un deses libros, que cando saen deles, saen doutro xeito. Os que valen para min non valen para outras persoas. Creo que os libros teñen a capacidade de cambiarnos a vida aínda que non saiba explicar ben como o fan nin de que xeito.

Marcos Calveiro, entrevistas

Con motivo da presentación de Festina lente, celebrada onte na Libraría Couceiro de Santiago, Marcos Calveiro foi entrevistado por La Voz de Galicia, El País, AGN e Galicia hoxe.

Nestas entrevistas, Marcos Calveiro define Festina lente como “un relato sobre os libros como armas de coñecemento que poden amolar o poder”. “É unha novela na Compostela dos séculos XVI e XVII, que era moi rica en personaxes. Conta a vida dun encadernador de libros e o que hai arredor das primeiras impresións e tipografías. A historia xira arredor dun códice e do mundo dos canteiros. Reprodúcense verbas da linguaxe dos canteiros, arxinas. É un gran fresco histórico.”

Marcos Calveiro salienta nas entrevistas que na obra se fala dos libros como “fonte de coñecemento e liberación”, especialmente “nos tempos de intolerancia que vivimos, non só no mundo islámico, senón tamén no occidental”.

Calveiro tamén salientou o carácter compostelán da novela: “Consultei moitos libros na Fundación Penzol de Vigo. Nomes de arquitectos, impresores e tipógrafos que cito no libro son reais, como o son os nomes de moitos libros: títulos da biblioteca do Conde de Gondomar, ou que aparecen no Arquivo Xeral de Simancas como libros prohibidos… Tamén falo de feitos históricos como a derrota da Armada Invencible, o ataque de Drake á Coruña, a propia Inquisición… porque tiveron un reflexo real na vida da xente. E a novela é un gran fresco do Santiago da época, da vida cotiá”.