O crítico X.M. Eyre publica no seu blog as primeiras impresións da súa lectura de Riofero, a recentísima novela de Xelís de Toro. Reproducimos un fragmento do texto:
Míreno, comproben como xa desde o inicio está aí ese ar das grandes novelas norteamericanas de río, de río e de fronteira, Twain e Steinbeck son doadamente visíbeis e tamén nas personaxes. Eu atópolle tamén certos recendos dickesionianos nas personaxes, no tratamento das personaxes. Porén, xa lles digo, non me obseiona isto, tampouco creo que a novela pretrenda ir máis alá, ir esa atmosfera aventureira, fronteiriza, de esculca no misterio da vida e do ser humano e da cultura, esa atmosfera é moi consciente e a homenaxe ás grandes novelas de aventura tamén. Mais Xelís segue o seu propio camiño. Xa postos, miren, mesmo remitiría á Odisea, aquí non se procura unha volta á casa, non, mais si procurar un sitio no mundo, unha Itaca peroal e cultural. E aínda se podería continuar, mais sob pena de que canto máis sigamos máis nos alonxaremos de Riofero.
Lean Riofero, recoméndollela vivamente, sexan tan impudorsos como coma Xelís, coma min, síntanse vivos, e limpos…todo isto lévame outra vez á función orgánica da literatura, lembran?, lembren todo…lembrade que todo son símbolos, inclusive vós, e sentirédesvos mellor cando saibades a vosa operatividade, vivídea e gozádea
Etiquetas: riofero, xelis_de_toro, xosé_manuel_eyré
Deixar unha resposta